GO, SENS, GO!

Hoxe vou falar pouco do instituto. Principalmente porque non teño moito que contar, pero sobre todo porque, o pouco que fixemos hoxe foi, como diría eu, pouco habitual (incluso para o que é este país). So direi que fomos a unha clase de español e polo medio acabaron bailando salsa (ou algo que non se lle parecía en nada), fixeron o tren pola aula e polo corredor a ritmo de Compay Segundo e puxeron sombreiros mexicanos... Facer miles de quilómetros para isto....
Conste que despois os alumnos estiveron a facernos preguntas sobre "cultura española", pero con todo, cando saín de alí, sabía que precisaba ir a unha clase de mate. Polo menos alí non bailan.
E vamos xa co principal do día. O partido de hockey dos Senators (Sens para abreviar) e os Sabres de Buffalo (ianquis!). Foi unha experiencia incríble, aínda que non o pareza. O estadio xa é unha pasada e todo o espectáculo foi impresionante. Empezando polos sitios nos que estabamos; enriba de todo, no que lle chaman o Ledge, que resultou ser a zona do restaurante. Os asentos eran taburetes de bar, moi cómodos, cunha barra enfronte e do outro lado da barra o resto do estadio e a pista. É dicir, estivemos ceando e bebendo, sentados a barra e vendo todo o show. E digo show, porque así é. O partido ten tres partes de 20 minutos cada unha, pero como paran o xogo cada dous por tres, cada parte acaba durando, co descanso, sobre unha hora. Pero non che dan ocasión para que te aburras. Cando o xogo se para, sempre hai música, ou sacan a xente do público nos monitores, ou fan concursos (por exemplo, poñen nos monitores "Berra se és fan dos Sens!" e todos berrando claro). Nun descanso fixeron unha carreira de coches teledirixidos, con obstáculos, na propia pista de xeo. Está todo pensado para que non te aburras nin un intre. E a comida, no noso caso, os do Ledge, ía incluída na entrada: un plato (canelóns collín eu) e logo podías repetir as veces que quixeras no bufet de ensaladas. Para compensar, cobraban a cervexa a prezos desproporcionados: un vaso pequeno de Molson Canadian, cervexa do país, cobráronmo a 6 dólares con 50 centavos.
Con todo isto, era imposible non deixarse levar e animar o equipo (Go, Sens, Go! é que o berraban e berramos nós tamén, algo así como "vamos, Sens, vamos!). Cantamos, fixemos o indio (vai sen segundas) e total, para acabar perdendo 2-1. Unha pena.
Ei van as fotos:
O exterior do estadio, o Scotia Bank Place:

A pista antes de comezar o partido:

Nun momento do partido (e si, xa sei que a penas se me ve):