O domingo do exceso de comida

Creo o o título dío todo. Que ben comín e ceei hoxe! E canto comín e ceei hoxe! Pero vaiamos por partes como dicía Jack o Destripador. Hoxe supoñíase que ía ser outro día cultureta de museos e cousas similares. O plan era ir ao museo de Ciencia e Tecnoloxía que parece ser que estaba (e está) moi ben. Pensaba chegar alí ás dez, pero ás dez aínda estaba saíndo da cama. A viaxe de onte acabou comigo e é que, sexamos sinceiros por un momento, xa non teño idade para estes atracóns de bus. En resumo, que cheguei sobre as once ao museo e grazas a que a miña anfitriona tivo a amabilidade de levarme en coche.
Como curiosidade sobre o museo, alguén sabía que o brazo robótico das lanzadeiras espaciais americanas é de feito unha invención canadiana? Pois así é e por iso se chama o Canadarm. E na ISS (a Estación Espacial Internacional) hai instalada a versión 2.0 do dito invento. E cantos sabiades que a cadeira de rodas tamén é un invento deste país? Pois se queredes saber máis cousas coma estas, xa sabedes, colledes un avión e vides facer unha visita.
Pero voume deixar de rollo e falar da comida. A nosa profe de contacto aquí no instituto levounos despois do museo a un restaurante hindú, pero do sur da India. Parece ser que este detalle é moi importante, xa que o resto de restaurantes hindús de Ottawa son do norte e a comida moi diferente. Neste tiñan un bufé de cousas deliciosas, empezando con sopa de verduras, arroz, año á pementa, champiñóns con curry, .., e postre e té feito en leite, non en auga. Todo estaba moi especiado, algo picante e delicioso. Despois da comida tomamos un zume feito con mango e iogur, pensado especialmente para calmar o ardor que che quedaba na boca despois de tanta especia. Nin que dicir ten que, sendo bufé, repetín prato e púxenme as botas. Apuntade o nome do local, Coconut lagoon ou Lagoa dos Cocos, no cruce entre St Laurent e MacArthur.
Despois de tan tremenda panzada pensaba cear pouco ou nada, pero xusto ao chegar á casa dime a señora que o seu irmán nos invitara a ir cear á súa casa, nunha vila a uns trinta minutos de Ottawa chamada Almonte. Ela non ve de noite, co cal, se non ía eu e traía o coche de volta, ela tampouco podería ir. Así que me sacrifiquei(?!) e ala fomos. Ceamos estupendamente e o mellor da noite foi coñecer ao sogro do irmán que ten 85 anos recén cumpridos, un sentido do humor particular e que non deixa que ninguén leve o seu coche (un enorme coche americano). O irmán ten unha casa que flipas nun terreo cruzado por un río cunha ponte no medio. A verdade é que daba envexa. En fin, que pagou a pena a viaxe.